Po co medytować?

No właśnie? Nie oszukujmy się – przecież to zajęcie dla tybetańskich mnichów siedzących na szczytach najwyższych gór, starających się osiągnąć coś, co w naszej kulturze jest najstraszniejszą z możliwych rzeczy: nirwanę czyli brak czegokolwiek po śmierci.

A może medytacja jest dla każdego, hm?
 Istnieją skrzywione osobniki naszego gatunku – w tym ja – które tak uważają. Do medytacji mogą nas zachęcić wiele rzeczy…

Ciekawość.
 Zawsze warto spróbować czegoś nowego, o ile nie jest to heroina ani skok na bungee bez bungee (a są też osoby, które z tym pierwszym by polemizowały). Jak to mówią, umysł jest jak spadochron: przydaje się do czegoś tylko wtedy, gdy jest otwarty.
Poza tym, ludzie nawet nie wiedzą jaka cudowna bioinżynieryjna machina siedzi im w głowach. Śmieszy mnie, gdy ludzie puszczą sobie preset na Brainwave Generator, wejdą w stan alfa i piszą komentarze, że czują się jak naćpani (bo ani medytacji ani naćpania nigdy nie zaznali). Nasze mózgi potrafią znacznie więcej (np. produkować DMT, ale o tym kiedy indziej :]) i warto samemu się o tym przekonać.

Relaksacja. Dystans.
 Cytując pewien genialny filmik na YT: „Scientists have proven that the average human being gives 60% too much of a fuck about most daily activities.” :) Tak pozytywny nawyk jak medytacja nie przejdzie bez echa jeśli chodzi o umiejętność spojrzenia na wszystko z dystansu. W końcu, umysł obserwujący sam siebie to największy możliwy poziom osiągania dystansu. Jeżeli udało nam się choć na chwilę zatrzymać gorączkowy pęd myśli tworzonych nieprzerwanym strumieniem przez nasze umysły, zachowujące się jak dzieci z ADHD, które dorwały się do zgrzewki Red Bulla, to czymże jest dla nas spojrzeć na świat z nieco szerszej perspektywy? Zdać sobie sprawę, że za 20 lat będziemy myśleć raczej o pięknych chwilach spędzonych z bliskimi albo o naszych największych osiągnięciach. A nie o podatku VAT, który kilka tysięcy dni temu został podniesiony o jeden procent.

Duchowość.
Bo są różne medytacje: tak bardzo duchowe i tak agnostyczne, jak tylko zechcesz. Jeśli jesteś chrześcijaninem, znajdziesz piękne chrześcijańskie medytacje. Jeśli nie, istnieje mnóstwo innych tradycji medytacji. Duchowość jest naturalną potrzebą człowieka. W ten czy inny sposób będziemy dążyć do jej zaspokojenia, więc czemu nie za pomocą medytacji?

Coś więcej. Transcendencja?
 Bo wszystko, co robimy, ma jakiś wpływ na nas. Mózg jest jak ciepła, miękka, trzymana przez dziesięć minut w rękach plastelina: w ten czy inny sposób nadajesz jej kształt. Nauka czegokolwiek = tworzenie nowych połączeń, przy jednoczesnym powolnym wygasaniu innych = na dłuższą metę całkowita zmiana struktury mózgu!

Każda wykonywana czynność nas zmienia. Jeżeli masz nawyk wystukiwania bitu przy muzyce, po 20 latach wyrobisz sobie świetne poczucie rytmu. Jeśli masz nawyk narzekania przy każdej okazji, po 20 latach wytrenujesz swój mózg tak, by mógł bezproblemowo znaleźć dziurę w całym.

A co się stanie, jeśli wyrobisz sobie nawyk codziennej medytacji? No cóż… zapytajcie mnie za 15 lat. ;-) Na razie mogę powiedzieć, że to na pewno zmienia człowieka – wyczytałem chociażby, że udowodniono, że  medytacja uważności zmieniła mózgi/umysły mistrzów Zen w taki sposób, że zmalała u nich tzw. habituacja czyli tendencja do ignorowania różnych nieistotnych bodźców z otoczenia. Znacie to na pewno z filmów: siedzi mistrz sztuk walki i medytuje albo z kimś rozmawia, albo chodzi po górach, a ktoś się próbuje zakraść i ma niedobre zamiary, ale mistrz, mimo skupienia na czymś innym, z łatwością wyłapuje z otoczenia niepokojący dźwięk. Błyskawiczny ruch ręki, szybki najazd kamery i już! Zły koleś dostał nożem prosto w serce i nawet nie wie, co go trafiło.

Nie mówię, że dzięki medytacji zostaniesz ninja albo mistrzem stylu modliszki, ale zawsze warto spróbować… ;)